Kat Riggins & Blues Revival (US-NL) Blues - Soul Banana Peel Ruiselede (29-01-2024) reporter & photo credits: Marcel info club: Banana Peel info artists: Kat Riggins © Rootsville 2024

Tegenwoordig volgen de optredens elkaar in snel tempo op blijkbaar. Zo ook in de Banana Peel, waar ze ondertussen al toe waren aan hun derde concert van deze maand. Twee weken geleden een geweldige performance gezien van John Primer en Giles Robson, nu eens een dame op de affiche, want Kat Riggins was nog eens in Europa en dat lieten ze in Ruiselede niet aan zich voorbijgaan. Op naar West-Vlaanderen dus.

Riggins, geboren in 1980 als Katriva Riggins, is afkomstig uit Miami, Florida. Ze groeide op in een huishouden waar altijd achtergrondmuziek was. Door het brede scala aan genres in de collectie van haar ouders ontwikkelde Kat een liefde voor alle soorten muziek, van gospel en soul tot country en rock en alles daartussenin. Riggins is een zeer sociaal geëngageerd persoon, daarenboven is ze gezegend met een paar geweldige stembanden, die ze ten volle weet te benutten.

Vandaag was Kat in goed gezelschap met Little Boogie Boy aka Hein Meijer op gitaar, Andreas Carré op drums en Brian Kruit aan de bas. Geen Jan De Ligt met zijn saxofoon te bespeuren vandaag. Jammer want zijn sax geeft wel een extra dimensie aan het geheel. Kat bracht de laatste jaren met “Cry Out”, “In The Boys Club” en “Progeny” een aantal fijne schijven op de markt en daar zouden we vanavond wel een stevige greep uit te horen krijgen. Naar goede gewoonte was de joint totaal uitverkocht en iedereen had er duidelijk zin in.

De band start met de obligate muzikale intro en vanuit de achterkant van de zaal komt nadien Kat al zingend en zich een weg wurmend, richting podium. Het was mij meteen al duidelijk dat ze in goede doen was en dat liet ze ook blijken bij ‘Cry Out’, titeltrack van de gelijknamige cd. Toen nam ze even de tijd om een aantal dingen duidelijk te maken. “Tonight it’s not monday night, it’s Saturday night baby! This is not a concert, it’s a party!!” We waren verwittigd en of het een feestje zou worden!

Dat werd meteen duidelijk toen Kat aanzette met ‘Espresso’ en het stevige ‘Catching Up’ en ondertussen haar eerste wandeling maakte doorheen de oude joint. Ze stond nog maar even op de bühne en had al onmiddellijk het publiek op haar hand. In dat kleine lijf zit een pak gebundelde energie en die energie zet ze over op haar publiek, maar dat is wederzijds want dat zelfde publiek laadt haar energie op, het is een echte wisselwerking. Ze kronkelt zich als een slang op het kleine podium, holt van links naar rechts en het publiek smult van haar performance.

Het is te horen dat deze tournée haar tol begint te eisen want Kat’s stem vertoont tekenen van vermoeidheid, maar ze laat het niet aan haar hart komen en valt liever neer denk ik dat op te geven. Even gaat het tempo omlaag met ‘Heavy’ maar dat is van korte duur want met ‘Ooh Wee’ en het schitterende ‘Voodoo Woman’ wordt de gashendel terug opengetrokken. Het fijne aan Kat Riggins en dat ze haar muzikanten ook hun moment gunt. Ze trekt zich dan even terug en Little Boogie Boy mag dan even een afgemeten solo geven terwijl haar ritmesectie het beste van zichzelf geeft.

Volgt ‘No Sale’, een parel van een song, gevolgd door ‘Early In The Morning’ om het eerste deel af te sluiten met ‘Grits Ain’t Groceries’ van Little Milton. Ondertussen hadden we wel een volledige show gekregen om vingers en duimen van af te likken, had Kat al een fles whisky in ontvangst mogen nemen en had ze tal van wandelingen door de zaal gemaakt en zelf hier en daar een dansje geplaceerd met een aantal aanwezigen. Tijd om even te pauzeren en te bekomen van deze muzikale wervelstorm.

De adempauze was wel van korte duur want voor het wisten stond Hein Meijer alweer klaar met een licht akoestische aanvang van ‘Time They Are A-Changing’ van Bob Dylan. De zang kwam alweer uit de achterste regionen van de zaal en Kat baande zich alweer een weg door de opeen gepakte massa terwijl iedereen, met gesmeerde stembanden, het refrein meezong. Toen ging het tempo alweer spectaculair de hoogte in met ‘In My Blood’ en het stevig meegebrulde ‘Blues Is My Business’….and business is good!! Zeker en vast gasten!

Toen mocht Brian zich laten gaan en haalde hij zijn funky bas boven voor een schitterende ‘Meet You Maker’, wat op de voet werd gevolgd door Tante Tina’s (Turner dus) ‘Black Coffee’ en ‘The Hunter’ van Albert King. Het moment voor Kat om op jacht te gaan in de zaal, mensen mee te vragen om te komen meedansen op het podium, kortom er een stevig feestje van te maken. Met ’99 Pounds’ brengt ze dan een ode aan de “kleine mensen”, en ook aan zichzelf gezien haar gestalte en vervolgt ze met het stevige ‘Son Of A Gun’. Hierna volgt een stevige bedanking aan de volledig staf de Banana Peel en aan het publiek natuurlijk en gaat iedereen uit de bol bij ‘Jump Into My Fire’, waarbij ze al haar bandleden laat springen al waren ze op een hard rock concert.

Maar ook het publiek liet zich hierbij niet onbetuigd. Nooit gezien toestanden daar in de Banana Peel, iedereen ging stevig uit de bol en het dak vloog er bijna af . Er werd met de hoofden geschud en de heupen werden stevig op de proef gesteld, al zeker en vast bij de afsluiter van de avond ‘Shake Your Hips’ van Slim Harpo. Staande ovatie voor deze blues diva en haar band en een daverend applaus waren hun deel. Nadat Franky was komen vertellen wat er eigenlijk in het contract stond kregen we er nog eentje voor onderweg en dat werd er alweer eentje van een blue sgrootheid met ‘Hound Dog’ niet van Elvis maar wel van Big Mama Thornton.

Bij deze was dan ook het doek gevallen over dit, en ik denk dat ik het zo mag vernoemen, episch optreden. Eentje dat zeker in de analen van de Banana Peel zal blijven hangen. Total energy party baby !!!! Daar mogen de Pommelienen of Camilles van deze wereld duidelijk een dikke punt aan zuigen. So I rest my case !

Marcel